ندبه امام صادق(ع) برای فرزندش حضرت مهدی(عج)

حضرت امام جعفر صادق (ع) گاه مشتاقانه از زمان ظهور آخرین حجّت خدا صحبت می‌کند و به حال کسانی که آن زمان را درک می‌کنند، رشک می‌برد و می‌فرماید:

 طوبی لمن أدرک ذلک الزّمان.
خوشا به حال کسی که آن زمان را دریابد.

گاه نیز عاشقانه آرزوی درک زمان آن حضرت را می‌کند و می‌فرماید:

و لو أدرکته لخدمته أیّام حیاتی. 
اگر زمان [ظهور] او را درک می‌کردم همۀ عمرم را در خدمتش می‌گذراندم. 

و گاه با مشاهدۀ شرایط غیبت آن حضرت از خود بی‌خود شده و سیل اشک از دیدگان جاری می‌سازد: 

«سُدَیر صیرفی» می‌گوید:
به همراه «مفضّل»، «ابوبصیر» و «ابان» خدمت امام صادق(ع) رسیدیم 
و دیدیم که آن حضرت بر روی خاک‌ها نشسته جامه‌ای خیبری، بی‌یقه و آستین کوتاه بر تن کرده 
و همانند مادر فرزند مرده در حال گریه و زاری است. 
سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ 
آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهرة او به کلّی دگرگون شده بود، 
سیل اشک از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هایش فرو می‌ریخت 
و در این حال این گونه زمزمه می‌کرد:

حکایت رابطه ما و امام زمانمان

امام باقر (علیه السلام) می‌فرمایند: «هر کس دوست دارد، که میان او و خدا پرده‌ای نباشد تا خدا را ببیند و خدا نیز به او نظر کند باید آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را دوست داشته باشد و از دشمنان آنان دوری گزیند و امامت آن‌ها را بپذیرد پس اگر چنین کند خدا بر وی نگریسته و او خدا را دیدار می‌کند» (بحارالانوار، ج 27، ص 51).
اکنون این سؤال مطرح می‌شود: ما که در زمان غیبت یوسف زهرا (علیه سلام) به سر می‌بریم و ادعای دوستی با امام زمان را داریم آیا واقعاً امام زمان را دوست داریم یا دوستی و توسل ما به وجود آن نازنین به ­خاطر دوست داشتن خودمان و حل مشکلاتمان می‌باشد؟

چهار دلیلی که امام زمان برای غیبتش به علی‌بن مهزیار گفت

علی ابن مهزیار 19 بار به شوق دیدار امام زمان (عج) پیاده به حج رفت. برای بار بیستم اجازه دیدار یافت. علی بن مهزیار نقل می‌کند با دلی شکسته دیدار روی حضرت را از خدا خواستم.

ناگهان جوانی دست روی شانه‌ام گذاشت و گفت چه می‌خواهی؛ علی بن مهزیار گفت: به دنبال امام محجوبم(غائب از نظر) هستم. جوان ناراحت شد و گفت: علی بن مهزیار، نگو امام محجوب؛ امام بین شماست و این عمل سوء شماست که بین امام و شما فاصله انداخته است.