بشارت و مژده امام باقر(ع) به منتظران مهدی(عج)

امام محمد باقر(علیه‌السلام) در زمان حکومت مروانیان به جهت ضعف و ناتوانی حکومت، فرصت ویژه و فوق‌العاده‌ای برای بسط و نشر تعالیم و احکام اسلامی پیدا کرد و حوزه علمیه بزرگی در مدینه تشکیل داد. مساله مهدویت، آن‌چنان از اهمیت بالایی برخوردار بود که امام باقر(علیه‌السلام) در دفعات متعدد و در فرصت‌های مناسب، از غیبت مهدی موعود(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) و نشانه‌های عصر ظهور، سخن گفته و علائم دوران آخرالزمان و ظهور حضرت قائم(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) و ویژگی‌های دولت کریمه و خصوصیات منتظران حقیقی‌شان را بیان نموده‌اند.

امام باقر(علیه‌السلام) درباره جانشینان شایسته پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) می‌فرماید:

«ما 12 امام هستیم که از آن‌هاست حسن و حسین و پس از حسین نُه امام می‌باشد و نهمین آن‌ها قائم آن‌ها است».[1] سپس حضرت با علم غیب و لایزال الهیِ خود در وصف دوازدهمین امام می‌فرماید: «او امامى‌ست که از نظرها غائب گردد و مردم اطلاعى از وى نداشته باشند. و این در سال 260 خواهد بود. آن‌گاه مانند شعله‏‌اى روشن در شب تاریک پدیدار گردد، اگر آن زمان را درک کنى شادمان خواهى بود»[2].

امام باقر(علیه‌السلام) با این‌که تقریبا 150 سال قبل از ولادت حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) می‌زیسته، از وجود منکرین طول عمر امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در هزار سال بعد از ولادت ایشان، خبر می‌دهد و در مقابل شبهه‌افکنی‌های دشمنان به یاران و منتظران ظهورش این چنین امید می‌دهد.

«ابو الجارود» می‌گوید: امام باقر(علیه‌السلام) به من فرمود:

«اى ابو الجارود! موقعى که اوضاع روزگار دگرگون شود و مردم بگویند: قائم آل محمد مرده یا هلاک شده، یا بگویند به کدام بیابان رفته است، و آن‌‌ها که خواستار نابودى او می‌باشند بگویند: کسى که استخوان‌هایش پوسیده چگونه ظهور می‌کند؟! شما به ظهور او امیدوار باشید، و چون بشنوید که ظهور نموده به سوى وى بشتابید و لو با خزیدن از روى برف باشد».[3]

پنجمین امام و پیشوای شیعیان، آن‌چنان خود، شیفته فرزندش است که در جمله‌ای زیبا و پرمعنا به «ابو خالد کابلى» می‌فرمایند:

«مطمئنا بدان! اگر من آن روزگاران را درک کنم، جانم را براى فداکارى در رکاب حضرت صاحب الامر(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) تقدیم مى‏‌کنم».[4]

امام باقر(علیه‌السلام) از انتظار برای فرج و ظهور حضرت بقیة الله‌الاعظم(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به عنوان یک عبادت، بلکه بالاترین و ارزشمندترین عبادات یاد می‌کند و از وجود نازنین پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) این چنین نقل می‌کند: «اَفْضَلُ الْعِبادَهِ انْتِظارُ الْفَرَج: بالاترین و با فضیلت‌ترین عبادت انتظار فرج می‌باشد».[5]

این امام بزرگوار که جان عالم به فدایش باد، در فرمایشی امیدبخش و تسکین‌دهنده، به تمام منتظران و سربازان حقیقی امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بشارت و مژده‌ می‌دهد و می‌فرماید:

«بر مردم زمانى مى‏‌آید که امام‌شان از منظر آنان غایب مى‏‌شود. خوشا به حال آنان ‏که در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل‌ بیت(علیهم‌السلام) ثابت ‏قدم و استوار بمانند! کمترین پاداشى که به آنان مى‏‌رسد، این است که خداى متعال خطاب‌شان مى‏‌کند و مى‏‌فرماید: «بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب من‌را تصدیق کردید. پس بر شما مژده باد که بهترین پاداش من در انتظارتان است».[6]

_______________________________
پی‌نوشت:
[1]. اصول کافی-ترجمه کمره‏اى، ج‏3 ، 587.
[2]. مهدى موعود(علیه‌السلام) ،ص364.
[3].همان، ص361. توضیح این‌که این روایت در کمال الدین صدوق است که هزار و سه سال پیش در گذشته است!
[4]. غیبت نعمانى، ص ۲۷۳٫.
[5]. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۵٫.
[6]. کمال الدین، ج ۱، ص ۳۳۰٫.