معرفت حضرت ام البنین به امام زمانش
نکته بسیار مهمی که در زندگی حضرت ام البنین درخشان شده وایشان رابه مراتب بلندی از کمالات رسانده است معرفت وشناخت ایشان نسبت به امام زمانش می‌باشد چه در دوران زندگانی باامیرالمومنین و چه در دوران امام حسن وامام حسین.
از جمله شواهدی که بر این نکته بسیار مهم دلالت می‌کند این است که ایشان هر چهار فرزند برومندش را به کربلا برای فدا شدن در راه حضرت سیدالشهدا فرستاد؛ باتوجه به اینکه او یک مادر است و عواطف مادری اجازه نمی‌دهد که فرزندانش او را تنها گذارند ؛ و از سوی دیگر اینکه بجز این چهار فرزند، دیگر کسی را از زندگیش در این دنیا نداشت اما با همه این مسائل به تمام عالم نشان داد که او یک امام شناس کامل است و درس امام شناسی را خوب در مکتب مولایش امیرالمومنین یاد گرفته است و آنچه برای او مهم است امام زمانش می‌باشد.
برای همین بود که وقتی خبر شهادت فرزندانش رابه او دادند عکس العملی نشان نداد و تمام حواس و فکر او در مورد امامش بود و می‌پرسید از امام حسین چه خبر دارید؟ تا شنید که او را با لب تشنه بین دو نهر آب، سر از بدنش جدا کردند با صورت به زمین افتاد.
براستی چه مقامی بالاتر از اینکه انسان در عزای حضرت سیدالشهدا این گونه باشد و چه خوب حضرت ام البنین این حدیث شریف را معنا کردند که پیامبر اکرم در روایتی می‌فرماید:
«لایؤمن عبد حتی اکون احب الیه من نفسه و تکون عترتی الیه اعز من عترته و یکون اهلی احب الیه من اهله ...»
انسان ایمان نمی‌آورد تا اینکه مرا از خودش بیشتر دوست داشته باشد و اهل‌بیت من در نزد او عزیزتر و دوست داشتنی‌تر از اهل خودش باشد.[1]
در واقع این روایت شریف دلالت می‌کند که نشانه ایمان عبارتست از اینکه: انسان باید پیامبر و اهل بیت او را از خودش و اهل و عیالش بیشتر دوست داشته باشد و در غیر این صورت انسان مؤمن نمی‌باشد.
و بی شک جناب ام البنین علیها سلام مصداقی بارز برای این حدیث شریف بود.
