سالروز آغاز امامت حضرت مهدی(عج)
لحظه‌هایی را می‌گذرانیم که امامت و ولایت به منجی حقیقی انسانیت رسیده است. امشب صدای نقاره از عرش به گوش می‌رسد و خادمان زمینی و ملکوتی شما در حال پذیرایی از بندگان هستند.
مبارکتان باد این نیابت بر حق رسول الله(ص) و امیرالمؤنین(ع) و 9 نور دیگری که به پدر مظلومتان ختم می‌شد. شادی این نیابت چنان بر شیعیان شیرین است که جان‌هایشان به شوق آمده و مرحمی می‌شود بر درد انتظار.
در چنین روزی آخرین جرعه آب را به دست پدر دادید و از سوی او میراث امامت و ولایت امیرالمؤمنین را به دوش گرفتید، از آن لحظه تا امروز تمام ثانیه‌ها زیر سایه حضور شما حتی پشت پرده غیبت گذشته‌اند و دقایق به شوق رسیدن به وصلتان پا به آینده می‌گذارند.
اگر چه هنوز اِذن ظهورتان صادر نگردیده است اما کیست که نداند صدور برکت وجودتان بر زندگی مؤمنین به این سو و آن سوی پرده مربوط نیست.
کیست که نداند نگاه نگرانتان همواره به جوامع اسلامی است و سایه رهبریتان بر سر مظلومان، امیدبخش دل‌ها است.
کیست که نداند اگر آینده است، اگر امید و شوق زنده است، اگر هنوز فخر ستم دیدگان به آخرالزمان است تنها و تنها بهانه‌اش شمایید.
مگر می‌توان از فردا یاد کرد و شما را به یاد نداشت؟ مگر می‌توان دادخواهی کرد و به شما امید نداشت؟
وسعت ولایتتان به پهنای آسمان و کهکشان‌ها است و همچو چتری بر سر مؤمنان!
ای امام و ای ولی! ای رئوف و ای ناجی! شما که کشتی نجات این روزگارید و تمام دخیل‌ها برای کسب ذره‌ای از محبتتان گره می‌خورند، شما بیش از همه شاهد استغاثه مظلومان و ناله دردکشیدگان هستید!
آغاز ولایتتان مبارک است و موجب امید! موجب نجات و موجب عدالت!
امروز نه فقط عباسیان و امویان زهر کینشان جام شهادت را بر پدرتان و سایر امامان پیش از شما نوشاند، که ظلم تحت عناوین مختلف پا به عرصه گذاشته و هر روز قبیحانه‌تر دست به خون بی‌گناهان می‌شوید!
و این سال‌ها چقدر برای درد کشیدگان و منتظران آرام می‌گذرد! چه چشم‌ها که هنوز به آسمان است و چه لب‌ها که هنوز دعای فرج و ندبه را زمزمه می‌کند...
آری امامتتان مبارک ای اسوه صبر زینبی! ای منجی لحظه‌های بی‌کسی!
و چه زیباست آن روز که جشن امامت شما با حضور خودتان برگزار شود! روزی که غیبت کبری تمام شده و مُهر عدالت شما بر زندگی هر کاخ نشین و کوخ نشین زده می‌شود! روزی که دیگر زمین و آسمان به هم دوخته نمی‌شود تا انسانیت به دست خود به باد رود، روزی که اگر حرفی هست نه با توپ و موشک و سلاح، که با زبان و در پیشگاه شما زده خواهد شد!
ای وارث اخلاق نیکوی نبوی و عدالت علی(ع)! ای حقیقت وجودی حسنین(ع) و عبودیت علی ابن الحسین(ع) و علم محمدبن علی(ع) جعفربن محمد(ع) و موسی ابن جعفر(ع)، ای نماد محبت علی ابن موسی(ع) و دستگیری محمدبن علی(ع) و امامت علی بن محمد(ع) و حسن بن علی(ع)! ای که وجودتان حتی پشت پرده‌ی غیبت نیز منشأ برکات مؤمنین و سعادت بشریت است!
ما همچنان با وجود دلتنگی و غم! با وجود چشم‌های اشکبار و دست‌های خالی! با وجود کوله بار سیاه و گام‌های لرزان! با قلب‌های خسته و ذهن‌های پریشان بر لب جاده انتظار نشسته‌ایم و امیدمان تنها و تنها به رسیدن شما است!
اَللّهُمَّ إنّی اُجَدِّدُ لَهُ فی صَبِیحَهِ یَوْمی هذا وَما عِشْتُ مِنْ اَیّامی عَهْداً وَعقْداً وَبَیْعهً لَهُ فی عُنُقی لا اَحُولُ عَنْها وَلا أَزُولُ أبَداً اَللّهُمَّ اجْعَلْنی مِنْ اَنصارِهِ وَاَعْوانِهِ وَالذَّابّینَ عَنْهُ وَالْمُسارِعینَ إِلَیْهِ فی قَضاءِ حَوائِجِهِ والْمُمْتَثِلینَ لأوامِرِهِ وَالْمُحامِینَ عَنْهُ وَالسّابِقینَ اِلى إِرادَتِهِ وَالْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ اللّهُمَّ إنْ حالَ بَیْنی وبَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذی جَعَلْتَهُ عَلى عِبادِکَ حَتْماً مَقْضِیّاً فَأَخْرِجْنی مِنْ قَبْری مُؤْتَزِراً کَفَنی شاهِراً سَیْفی مُجَرِّداً قَناتی مُلَبِّیاً دَعْوَهَ الدّاعی فی الْحاضِرِ وَالْبادی اَللّهُمَّ اَرِنِی الطَّلْعَهَ الرَّشیدَهَ والْغُرَّهَ الْحَمِیدَهَ واکْحُلْ ناظِری بِنظْرَهٍ مِنّی إلَیهِ وَعَجِّلْ فَرَجَهُ وَسَهِّلْ مَخْرَجَهُ وَاَوُسِعْ مَنْهَجهُ وَاسْلُکْ بی مَحَجَّتَهُ وَاَنْفِذْ اَمْرَهُ وَاشْدُدْ اَزْرَهُ واعْمُرِ اللّهُمَّ بهِ بِلادَکَ وَاَحْی بِهِ عبادَکَ...
از نگاه قرآنی همه آغازهای انسانِ کاملْ مقدس، پاک و باعث خیر و برکت است
از منظر قرآن تاریخ بشر با آفرینش و هبوط انسانیْ مقدس، حضرت آدم (و حوا) آغاز می‌شود؛ و معیار حرکت و نظام، تاریخ زندگانی پیامبران و امامان است و در این تاریخ زندگانی انسان‌ها بر روی زمین، هماره آغازهای انسان‌های کامل به عنوان آغازهای پرخیر و برکت و لحظه تجلی معنویت و قداست حق تعالی بر زمین و زمینی‌ها و عوالم وجود، شمرده شده است و در قداست این آغازها، تفاوتی نمی‌کند که آغاز وجود تکوینی و زمینی معصوم باشد و یا آغاز ولایت آسمانی او باشد.
از نگاه قرآنی همه آغازهای انسانِ کاملْ مقدس، پاک و باعث خیر و برکت است. در این نگاه اولین مرتبه برکت انسان معصوم بر زمینیان همان زمان ولادتش است: « وَ سَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا »
در تاریخ زندگانی پیامبران و به ویژه پیامبر اسلام، روزها و مناسبت‌های فراوانی وجود دارد، ولی در این میان آن مناسبت‌هایی مهم شمرده شده‌اند که برای ولیّ حق، مردم و یا جهان هستی دارای برکت و خیر بیشتر بوده‌اند و به عنوان ایام الله نام گذاری شده‌اند: «وَ ذَکِّرْهُم بِأَیَّامِ اللَّهِ إِنَّ فىِ ذَالِکَ لاَیَاتٍ لِّکلُِّ صَبَّارٍ شَکُور»
نهم ربیع الاول سالروز آغاز امامت امام زمان(عج) است. البته آغاز امامت امام زمان از جهت تکوینی و ملکوتی درست به هنگام شهادت امام عسکری(ع) است. ولی چون آن روز، روز شهادت امام یازدهم است، از جهت فرهنگی روز عید، روز بعد از شهادت است.
امام مهدی(عج) آئینه تمام نمای پیامبران و امامان
لحظه آغاز امامت امام زمان، دارای مرتبه و جایگاهی ویژه در تاریخ آغاز امامت معصومین است، چرا که در این آغاز که آخرین آغاز هم بوده، شاهد انتقال میراثی بس عظیم از سراسر تاریخ پیامبران و امامان به آخرین امام هستیم، میراثی که اعم از میراث معنوی و معنایی و میراث اشیای مقدس تاریخ نبوت و امامت است و همین امر، امام مهدی(عج) را آیینه تمام نمای پیامبران و امامان کرده است.
همواره در یک نگاه و آرزوی تاریخی مشترک، تمامی پیامبران و تمامی اوصیای آنها و تمامی پیروان برجسته آنها که به مراتب بالای معرفت و یقین رسیدند، توجهشان به سوی انتظار موعود و منجی‌ای بوده که آخرین وصی پیامبر خاتم بوده و بستر ساز آرزوی جهانی سازی بهشت زمینی از معبر عبودیت و عدالت است و امام دوازدهم به عنوان «موعود الامم» شناخته شده است.
با این نگاه نهم ربیع الاول، دومین آغاز از آغازهای سه گانه امام موعود (تولد، امامت و ظهور) است و همان گونه که به واسطه ابتهاج و سرور و نشاط و شادی تمام عوالم وجود از تفویض مقام امامت در غدیر خم این روز، روز جشن می‌شود، حتی اگر بیشتر انسان‌ها آمادگی پذیرش آن را نداشته باشند، نهم ربیع الاول هم همین گونه خواهد بود.
غیبت امام بسترساز بلوغ تدریجی جامعه
آغاز امامت امام زمان(عج)، یکی از آغازهای زیبا و امیدآفرین و بسیار ویژه است چرا که از منظر نگاه تاریخی این دستاوردها را به همراه دارد، غیبت امام باعث انفعال همیشگی ابلیس و ابلیسیان در برابر رهبری معصوم شده است. غیبت امام باعث فراغ کافی امام غائب برای مدیریت غائبانه بشر به سوی بهشت ظهور شده است و غیبت امام، بسترساز بلوغ تدریجی جامعه‌ی حق و مسئولیت‌پذیری تاریخی آنها معطوف به رسالتِ زمینه‌سازی شده است.
نهم ربیع الاول عید است، چرا که غدیر دوم است. در این غدیر از لحاظ ملکوتی بزرگ‌ترین تحول معنوی در جهان هستی رخ داده است و آخرین انسان کامل حامل مقام ولایت شده است، ولایتی که از نظر میراث داری تمامی ولایت‌های پیشین و از جهت رسالت و مسئولیت‌پذیری و چشم اندازی که تعریف می‌کند، مهم‌ترین ولایت و امامت است.
وقتی این روز، عیدی همانند عید غدیر بود، پاسداشت و احیا و تکریم آن شایسته خواهد بود و همان گونه که اهل بیت(ع) به احیا و فرهنگ سازی برای عید غدیر خم پرداختند، احیای این روز هم که شاهد آخرین و ویژه‌ترین تفویض مقام امامت است، لازم خواهد بود و پس از دو ماه محرم و صفر که مصداق روایت "یحزنون لحزننا" است، مصداق "یفرحون لفرحنا" همانا نهم ربیع الاول است.
ممکن است برخی با نگریستن به رخداد غیبت از منظر غیبت امام و غلبه ظاهری جبهه باطل تصور کنند، غیبت امری سراسر منفی و نامطلوب است ولی بر فرهنگ ورایی شیعه، مسئله غیبت زیستی برای شیعیان از منظر بلند مرتبه‌ترین استواری‌ها و ثبات و استقامت‌ها بر حق و حقیقت و از منظر بهره‌مندی از نعمت ولایت همچنین از زاویه مهر بی‌کران امام غایب به خصوص برای شیعیان دیده شده است؛ از این رو یکی از آداب مهم این روز، شکر نعمتِ زیستن در دوران غیبت و بر ولایت امام غائب خواهد بود.
