تأویل آیه «کهیعص» در کلام امام زمان(عج)

بنا به روایات رسیده از ائمه اطهار (ع) سال‌ها و بلکه قرن‌ها پیش از بوقوع پیوستن واقعه جانسوز کربلا، پیامبران الهی به اذن خداوند از این امر آگاهی یافته بودند.

در این باره سعدبن عبدالله می‌گوید:

روزی تأویل «کهیعص» را از امام زمان(ع) سؤال کردند.

حضرت فرمودند: این حروف از اخبار نهانی است که خداوند به بنده‌اش زکریا اطلاع داده سپس داستان آن را برای محمد (ص) بیان داشته است.
آنجا که زکریا از خدا خواسته اسماء خمسه‌ی طیبه را به او بیاموزد، جبرئیل بر او نازل شد و آن اسماء را به او آموخت. هنگامی که زکریا نام محمد و علی و فاطمه و حسن را به زبان جاری کرد دلشاد و اندوهش زائل گردید و اما وقتی که نام حسین را به زبان آورد اندوه بر او چیره شد و اشکش جاری گردید.

سپس عرضه داشت خدای من! چه شد که امروز وقتی نام آن چهار نفر را به زبان آوردم با ذکر نام آن ها اندوهم برطرف گردید و لکن هنگامی که نام حسین به زبانم جاری شد اشکم جاری و غم دلم زیاد گردید؟!

خداوند داستان شهادت امام حسین (ع) را به او خبر داد و فرمود:

«کهیعص» پس «ک» اسم کربلا و «ه» هلاکت عترت طاهره و «ی» یزید (قاتل آن بزرگوار) و «ع» عطش آن حضرت و «ص» (اشاره به) صبر و بردباری او است.

وقتی که حضرت زکریا این وقایع را شنید، سه روز از مسجد بیرون نیامد و نگذاشت کسی بر آن حضرت وارد شود و به گریه و سوگواری پرداخته و با چشم گریان می‌گفت:

الهی! آیا بهترین خلقت را به مصیبت فرزندش مبتلا خواهی کرد؟
الهی! آیا این مصیبت را بر حسین نازل می‌کنی؟
الهی! آیا این لباس مصیبت را بر علی و فاطمه می‌پوشانی؟
الهی! آیا اندوه این مصیبت را بر آن دو بزرگوار روا می‌داری؟

سپس عرضه داشت: خدای من! فرزندی به من روزی فرما و هنگامی که بزرگ شد چشم مرا به دیدار او روشن و مرا به دوستی مفتون گردان، آنگاه مرا به داغ او مبتلا فرما چنانکه حبیبت محمد را به داغ فرزندش مبتلا می‌فرمایی!
خداوند دعای او را مستجاب کرده، حضرت یحیی را به او عطا فرمود و پس از آن که بزرگ شد با شهادت یحیی آن را داغ دار کرد.

منابع:
1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج44: 223.
2- سید رضا حسینی الارزی، 72 داستان از شفاعت امام حسین (ع): 33-34