عزاداری مهدوی

عزاداران، همانند مؤمنان داراى درجات و مراتب مختلفى هستند که هر مرتبه، درجه و جایگاهِ عزادار را در نظام انسانیت و در نزد خداوند ونیز میزان قرب او را به سیدالشهدا «علیه‏السلام» نشان مى‌‏دهد. البته تمامى درجات عزادارى داراى اجر و ثواب الهى است و هر مرتبه خیر و ثوابى را نصیب عزادار مى‌‏کند.

بالاترین مرتبه از آن مرتبه یاری منتقم می‌باشد که در این مرحله «عزادار حقیقى» در سایه مودّت نسبت به اهل بیت(ع) و حسّ انتقام نسبت به دشمنان آنها، بیشتر به عملی مبتنى بر بینش عمیق الهى روى مى‌‏آورد. وی از کنار گذاشته شدن حضرت از مقامى الهی، به مراتب بیشتر مى‏‌سوزد. این معرفت او را به سوى وجود مقدس امام زمان(ع) و وظیفه‌‏اى که در قبال ایشان دارد متوجه مى‌‏گرداند تا آنجا که به بالاترین مقام انسانی که «انتظار» است نائل می‌گردد.

برای مشاهده در اندازه اصلی روی تصویر کلیک نمائید

مراتب:
- نفاق در قلب:

مرتبه دشمنان حضرت است. که شخص به مصائب امام حسین(ع) آگاه شود ولی ناراحتی در قلبش حاصل نگردد. خدا لعنت می‌کند امتی را که خبر چنین جنایتی را شنیدند و به آن راضی شدند.

-اندوه قلبی:

کمترین مرتبه عزاداری است که فرد در قلب خود از مصیبت وارده به سیدالشهدا(ع)، ناراضی است؛ کسانی که در مرتبه اول عزاداری هستند، از هر آیینی که باشند، به خاطر اندوه قلبی‌شان در نزد خداوند از پاداشی به تناسب عقیده برخوردارند.

- اقامه عزا:

در این مرتبه عزادار و نارضایتی‌اش را به شکل گرفتگی چهره، تباکی، پوشیدن لباس عزا، به سینه و سر زدن و... بروز می‌دهد. حضور پیروان سایر مذاهب در میان عزاداران نشان دهنده این حقیقت است که حضرت برای آن‌ها یک «غریب آشنا» است.

-تولی و تبری:

مختص شیعیان خاص است که به واسطه افزایش معرفت به وجود مقدس حضرت به این مرتبه ارتقا و علاوه بر اظهار محبت، به عاملین مصیبت نیز لعن می‌فرستند. عزاداری در این مرتبه، به نیّت کسب ثواب، برآورده شدن حاجت‌ها و عرض ادب صورت می‌گیرد.

-مودّت:

آنچه عزادار را تا مرتبه شیعیان حقیقی معصومین(ع) بالا می‌برد، صفای باطن و افزایش میزان معرفت او نسبت به حقایق جهان است. توضیحات گویندگان روج تشنه او را سیراب نمی‌کند و می‌داند که حقیقت، بسیار است و برای رسیدن به معرفت عمیق‌تر تلاش می‌کند.

-یاری منتقم:

«عزادار حقیقی» در سایه مودّت نسبت به اهل بیت(ع) و حسّ انتقام نسبت به دشمنان آن‌ها، بیشتر به عملی مبتنی بر بینش عمیق الهی روی می‌آورد. وی از کنار گذاشته شدن حضرت از مقام الهی، به مراتب بیشتر می‌سوزد. این معرفت او را به سوی وجود مقدس امام زمان(عج) و وظیفه‌ای که در قبال ایشان دارد متوجه می‌گرداند تا آنجا که به بالاترین مقام انسانی که «انتظار» است نائل می‌گردد.

آفات:

-ترجیح مستحب بر واجب:

عدم شناخت مصالح مسلمین، بی‌توجهی به ابعاد معرفتی، تأخیر در انجام امور واجب مانند اقامه نماز و... و اتکا به جنبه ظاهری عزاداری.

-تحریف‌ها و بدعت‌ها:

بیان ماجراهای جعلی، خواندن اشعار کفرآمیر، سنت‌سازی‌های مخالف با روح دین، عدم رعایت مواردی که مراجع تقلید تحریم نموده‌اند.

-عدم شناخت آداب عزاداری:

باید توجه داشت که عزاداری وسیله‌ای برای رشد است، نه هدف. عدم شناخت کارکرد و فلسفه یک عمل باعث ایجاد آفات گوناگون می‌شود.

-ضعف عوامل اجرایی:

عزاداری یکی از عوامل حیات دین است، اگر عوامل اجرایی به ابعاد، شرایط و مقررات آن جاهل باشند نتیجه مطلوب حاصل نمی‌شود.

-غلبه احساسات بر معرفت:

وقتی گریه از یک وسیله کارآمد، به هدف تبدیل شود، زمینه انحراف نیز فراهم می‌گردد. یکی از دلایل تحریف‌ نیز فراهم می‌گردد. یکی از دلایل تحریف‌ها توقف بر احساسات است.

-تبدیل عمل به عادت:

تکرار یک عمل در کنار جهل نسبت به آن، عمل را به سنتی کم محتوا تبدیل می‌کند و مجریان را پرتوقع و طلبکار از خداوند و اهل بیت(ع) بار می‌آورد.